Wat Sevilla mij leerde over werk

Soms moet je eerst verdwalen.
Voor je jezelf weer vindt.

Soms moet je even weg uit je dagelijkse omgeving om dingen écht anders te kunnen zien.

Afgelopen week liep ik – met manlief - zonder plan door de straatjes van Sevilla.

Geen route. Geen Google Maps.

Alleen maar levendige pleinen vol barretjes en terrassen, straatmuzikanten, toeristen en locals door elkaar en de geur van bloeiende sinaasappelbomen.

En ineens — midden op een rustig pleintje in de wijk Triana — viel bij mij het kwartje.

We vergeten dat je een situatie op meerdere manieren kunt bekijken. Dat er niet één vaste route is.
Dat je anders kunt kijken. Vanuit een ander perspectief.
Dat je mag vertragen, pauzeren, uitzoomen.

Dat het niet altijd gaat om meer doen, maar om anders zien.

Eén kathedraal, talloze perspectieven

In Sevilla zie je overal dezelfde gebouwen terug.
Die enorme kathedraal bijvoorbeeld.

Vanaf het ene plein zag ik een kathedraal.

Vanaf het grote plein oogt ’ie indrukwekkend. Majestueus.

Maar twee straatjes verder was datzelfde gebouw ineens een doorkijkje in een steeg. Als stille achtergrond.

Niets veranderde aan de kathedraal zelf – maar het perspectief wél.

En zo werkt het ook in werk.
We kijken vaak vanuit dezelfde hoek:
Wat er van je verwacht wordt.
Hoe het hoort. Hoe het altijd ging.
Niet zo gek dat het dan soms wringt.

Hoe vaak houden we in werk vast aan één kijk op een situatie, op onszelf, op wat mogelijk is?

Terwijl er zoveel meer zichtbaar wordt zodra je het van een andere kant durft te bekijken.

Mensen lopen vast in patronen, verwachtingen of rollen die ooit logisch waren, maar nu knellen. Niet omdat ze verkeerd zijn, maar omdat het tijd is om hun perspectief te verruimen.
En ja, dat is spannend. Zeker als je emotioneel nog aan het doorvoelen bent wat écht klopt. Maar juist daar ligt de uitnodiging: om je tempo te volgen, je omgeving met nieuwe ogen te bekijken, en te voelen wat jou werkelijk voedt.

De kracht van niets moeten

Als projector met een emotionele autoriteit weet ik:
Mijn inzichten komen niet als ik “aan” sta.
Ze komen als ik afschakel. Als ik voel. Als ik wacht.

In Sevilla gebeurde dat vanzelf.
Niet omdat ik iets bedacht. Maar omdat ik ruimte liet ontstaan.

Het bracht me terug naar wat ik ook zie bij de mensen om mij heen:
Als je vastloopt, hoef je niet altijd harder te werken.
Soms hoef je alleen maar anders te kijken.

Wat als je werk weer als een wandeling door Sevilla kon voelen – met ruimte om te dwalen, te ontdekken en opnieuw te kiezen?

❝ Soms hoef je niet te rennen, maar alleen een kwartslag te draaien. ❞

Wanneer helpt een ander perspectief?

Drie voorbeelden uit het werkveld waarin een ander perspectief helpt:

1. Je zit in een lastig gesprek met een collega of medewerker
In plaats van te blijven hangen in frustratie (“Waarom begrijpt die ander het niet?”), helpt het om even van perspectief te wisselen: hoe ziet de situatie eruit vanuit hun ogen? Welke behoefte of angst speelt er? Dat opent vaak ruimte voor echte verbinding.

2. Je loopt vast in je functie of takenpakket
Voel je je leeg, verveeld of opgejaagd? Bekijk dan je werk eens vanuit het perspectief van je waarden of energie. Waar zit je energielek? Wat geeft je wél voldoening? Een kleine verschuiving in taken of ritme kan dan al een wereld van verschil maken.

3. Je stuurt een team aan waar ‘iets’ niet stroomt
In plaats van te zoeken naar wie wat fout doet, kijk je naar het geheel, het systeem. Welk patroon herhaalt zich? Door bewust uit te zoomen en uit de inhoud te stappen, kun je vaak beter het grotere geheel zien – en ontstaat er ruimte voor structurele verandering en een oplossing.

En jij?